11 کارگردان بزرگ که هرگز نامزد دریافت اسکار نشده اند - وبلاگ موتناوه

به گزارش وبلاگ موتناوه، رقابت هر سال اسکار برای دریافت جایزه کارگردانی پر از رقبای شایسته است و سال جاری نیز از این قاعده مستثنی نبود. در اوایل فصل، نام هایی مانند ریدلی اسکات، پدرو آلمودوار، مگی جیلنهال، جوئل کوئن و آدام مک کی مورد توجه قرار گرفتند و شوک بزرگ در هنگام اعلام نامزدها، غیبت دنیس ویلنوو برای فیلم تل ماسه بود. ویلنوو برای اولین اقتباسش از رمان فرانک هربرت جزو نامزدها قرار نگرفت اما او قبلا برای فیلم ورود نامزد اسکار شده بود.

بعضی از فیلم سازان چندان خوش شانس نیستند. وقتی به تاریخچه اسکار نگاه می کنیم، کارگردانان بزرگ زیادی هستند که صنعت سینما را تغییر داده اند اما هرگز حتی یک بار هم نامزد اسکار نشده اند. این موضوع باورنکردنی و در عین حال خشم انگیز است. این هنرمندان برجسته فرصت های بسیار خوبی داشتند اما آن طور که باید و شاید شناخته نشدند. چندین قشر دیگر هم چنین شرایط دلسردکننده ای دارند. اغلب زنان، فیلم سازان بین المللی و خارجی و کارگردانان ژانرهای خاص در نهایت مورد بی مهری قرار می گیرند.

کارگردانان برای به خاطر سپرده شدن در دل تاریخ، نیازی به اسکار ندارد اما این جایزه یا نامردی برای آن به آن ها یاری می نماید تا توجه بیشتری به پروژه های خود جلب کنند و هواداران تازهی پیدا کنند، چرا که این جایزه به وسیله جامعه بزرگ فیلم و سینما به رسمیت شناخته می گردد. با هم به 11 مورد از برترین کارگردانانی می پردازیم که تا به حال هیچ وقت نامزد اسکار نشده اند.

11. جان کارپنتر

جان کارپنتر با لقب استاد وحشت، بین سال های 1974 تا 1994 مجموعه ای ثابت از آثار کلاسیک داشت که تقریبا در تاریخ سینما بی نظیر هستند. جان کارپنتر در طی یک دوره 20 ساله، 10 مورد از برترین فیلم های این ژانر در تاریخ (و هم چنین اثر معمولی خاطرات یک مرد نامرئی) را خلق کرد. او با انواع پروژه هایی که انجام می داد تطبیق و همذات پنداری خاصی داشت و آثار نمادینی را خلق کرد که حتی امروزه نیز تازگی دارند. تقریبا غیرممکن است که به فهرستی از برترین فیلم های دو دهه گذشته نگاه کنید و نام کارپنتر را در جایی پیدا نکنید.

10. وس کریون

مسئولان اسکار به ندرت پذیرای فیلم های ترسناک هستند و از آن جا که وس کریون تمام دوران حرفه ای خود را بدون افتخار سپری کرد، به وضوح احترام چندانی برای این ژانر قائل نیستند. کریون به ساخت، توسعه و احیای فیلم های ترسناک مدرن یاری کرد. کابوس در خیابان الم اثری با تخیلات و تجسمات خارق العاده است و شمایل نگاری فردی کروگر تنها بخشی از چیزی است که فیلم اصلی را بسیار درخشان جلوه می دهد. کریون آسیب های جسمی و روحی و روانی را به روش خود آنالیز کرد. کابوس تازه، جیغ، تپه ها چشم دارند، چشم قرمز و افراد زیر پله فرصت هایی بودند که پتانسیل این را داشتند تا برای او جایزه ای به ارمغان بیاورند.

9. برایان دی پالما

آلفرد هیچاک مشخصا هرگز اسکار برترین کارگردانی را دریافت نکرد که کمی طعنه آمیز است و کارگردانی که به عنوان معادل مدرن او شناخته می گردد، با 50 سال سابقه کار، در نهایت در مجموع صفر نامزدی داشته است. فیلم های برایان دی پالما به طور معمول به وسیله سازمان های اهدای جوایز نادیده گرفته شده اند. کری، دست نخورده ها، صورت زخمی و راه کارلیتو همگی در مراسم های بزرگ رقابت نموده اند اما ناکام بوده اند. در بین این اسامی، تمام فیلم های دیگر دی پالما مانند انفجار و شبح بهشت را که هنوز مورد لطف منتقدان قرار می گیرند فاکتور می گیریم اما در کل باید گفت که تمام فیلم های دی پالما بدون توجه به کیفیت کلی، بدون شک یک اثر هنری فنی و زیبا هستند.

8. سرجیو لئونه

اسکار در سال های اخیر کوشش چشم گیری برای تجلیل از فیلم های بین المللی و خارجی و ژانرهای مختلف انجام داده اما هنوز راه زیادی در پیش دارد. سرجیو لئونه، فیلم ساز بزرگ وسترن اسپاگتی، در زمان خود شناخته نشد و حالا نیز سهم او در این ژانر هم چنان تحت تاثیر کارگردانان مدرنی مانند کوئنتین تارانتینو و وینس گیلیگان است. سه گانه مرد بی نام قطعا یکی از برترین سه گانه های سینمایی تاریخ است و در کنار آن، روزی روزگاری در غرب فیلمی بود که گل سر سبد دوران طلایی ژانر وسترن محسوب می گردد.

7. واچوفسکی ها

نشانه و نمود یک کارگردانی عالی، ساختن فیلمی است که تحلیلات ادامه دار داشته باشد. مفهوم ماتریکس برای بیش از 20 سال بحث های جذابی به راه انداخت و به تنهایی یک پیشرفت فنی بود. تعداد کمی از فیلم سازان به میزان واچوفسکی ها مورد اقبال دیدنگران هستند. شما در نگاه اول متوجه تمام مفاهیم پشت پرده فیلم هایی مانند اطلس ابر، مسابقه سرعت و محدودیت نمی شوید و باید آن ها را چند بار دیدن کنید. اهمیت واچوفسکی ها در بازنمایی چنین مفاهیمی یک نقطه عطف فرهنگی است که نمی توان آن را صرفا با دریافت جوایز تعریف کرد اما این بدان معنا نیست که اسکار باید آن ها را نادیده بگیرد.

6. دیوید کراننبرگ

دیوید کراننبرگ با 78 سال سن هنوز کارهای بزرگی ارائه می دهد. تاثیرگذاری کراننبرگ بر ژانر وحشت جسمی خودش به تنهایی کافی است اما او در طول دوران حرفه ای اش فیلم های مختلفی در ژانرهای علمی تخیلی، جنایی و زندگی نامه ای و با موضوعات اگزیستانسیال و هنری ساخته است. جالب این جاست که او تا به حال با چندین ستاره برجسته هالیوود کار نموده اما هرگز نامزد اسکار نشده است. آموزشگاه هنوز برای قدردانی از او فرصت دارد، زیرا آخرین فیلم کراننبرگ، جنایات آینده قرار است اواخر سال جاری در سینماها اکران گردد. حتی اگر او در نهایت نامزد گردد، این افتخار به سختی می تواند پنج دهه انزجار و نادیده گرفته شدن را جبران کند.

5. لین رمزی

اهدای جایزه برترین فیلم به کتاب سبز، جدای از تمام مسائل فنی، به نوعی نشان گر این بود که اسکار هم چنان مجذوب آثار عامه پسندی است که دیدنگر را چندان به تفکر وا ندارد. لین رمزی فیلم هایی نمی سازد که دیدنی آن ها آسان باشد. این کارگردان اسکاتلندی و سازنده آثاری مانند ما باید درباره کوین صحبت کنیم و تو واقعا هرگز این جا نبودی، به خاطر شجاعتش در پرداختن به مطالب موضوعی سخت، شایسته تقدیر است. بسیاری از هواداران سینما احتمالا نمی توانند تعداد زیادی از نامزدهای برترین فیلم در سال های اخیر را به خاطر بیاورند اما فیلم های رمزی فراموش نشدنی هستند.

4. سم ریمی

سم ریمی شاید به عنوان یک کارگردان خارج از جریان اصلی آغاز نموده باشد که تنها مورد استقبال علاقه مندان آثار مستقل و خاص قرار می گیرد اما او در بین دیدنگران فیلم های جریان اصلی نیز فردی مقبول است. ریمی صرف نظر از این که چه زمانی از او به خاطر نبوغش قدردانی می گردد، به وضوح از هر یک از پروژه های خود لذت می برد. او در واقع یکی دیگر از نشانه های ناآگاهی اسکار در زمینه ژانرهای مختلف است، زیرا سه گانه مرده شریر و دو فیلم اول مرد عنکبوتی هنوز به ترتیب در بین برترین فیلم های ترسناک و ابرقهرمانی قرار دارند. بعید است که دکتر استرنج در چندجهانی دیوانگی تغییری در این فرایند ایجاد کند اما خلاقیت و هنر ریمی حداقل مستحق دریافت یک جایزه افتخاری است.

3. پارک چان ووک

اسکار به طور کلی از فیلم های مهیج بین المللی و خارجی غافل می گردد اما این موضوع، عدم قدردانی از پارک چان ووک بزرگ را توجیه نمی نماید. آثار این فیلم ساز بزرگ کره جنوبی حتی در رده برترین فیلم های بین المللی هم دیده نشده است. فیلم ندیمه به وسیله بعضی نهادهای اهدای جوایز مانند بفتا به رسمیت شناخته شد (که البته آن ها هم سه گانه انتقام یعنی همدردی با آقای انتقام، اولدبوی و بانوی انتقام را نادیده گرفتند) اما اسکار از این فرایند پیروی نکرد. شاید خشونت درونی کارهای پارک برای داوران آموزشگاه بیش از حد بوده باشد اما امیدواریم که اعضای اسکار نسبت به پروژه های آینده او فکر و دیدگاه بازتری داشته باشند.

2. پل ورهوفن

اگر به تاریخچه جوایز اسکار نگاه کنید، متوجه میشوید که آثار بسیاری از برندگان گذشته با تاریخ و زمان اکران آثارشان مرتبط و هماهنگ بودند اما تاثیر فرهنگی زیادی از خود بر جای نگذاشتند (مانند سخنرانی پادشاه و هنرمند). پل ورهوفن فیلم هایی می سازد که ماندگار هستند. بعضی از برترین فیلم های او، مانند دختران شو و سربازان سفینه فضایی، در ابتدا با تحقیر و نظرات منفی روبرو شدند اما بعدها دوباره مورد توجه منتقدان قرار گرفتند. با این حال، فیلم های دیگر او مانند یادآوری کامل، ربات پلیس و اخیرا او، به محض اکران به عنوان فیلم های کلاسیک و آینده نگرانه مورد توجه قرار گرفتند. شاید فیلم راحت الحلقوم محصول 1973 به کارگردانی ورهوفن نامزدی برترین فیلم خارجی زبان را کسب نموده باشد اما اخیرا فقط و فقط بندتا به عنوان یکی از فیلم های ورهوفن وارد یکی از رقابت های اصلی شده است.

1. وونگ کار وای

قطعا یکی از مسائل اسکار این است که کارگردان فیلم در حال و هوای عشق، یکی از تنها دو فیلم قرن بیست و یکمی که وارد فهرست برترین فیلم های تاریخ مجله سایت اند ساوند شده است، حتی یک نامزدی اسکار هم ندارد. حتی سوفیا کاپولا در سخنرانی خود هنگام دریافت اسکار برترین فیلم نامه اصلی برای فیلم گمشده در ترجمه به تاثیرپذیری خود از ونگ کار وای اشاره نمود و دیگر فیلم سازان برنده اسکار مانند مارتین اسکورسیزی و بری جنکینز نیز او را تحسین می کنند. فیلم اخیر وی، معیار نیز تحسین بسیاری از سینماگران را به همراه داشت و به ندرت پیش می آید که یک کارگردان مدرن به این سرعت در سطح جهانی پذیرفته گردد. ای کاش آموزشگاه به این مسائل دقت کند.

منبع: collider