شرایط اسفناک آتشکده کنارسیاه - وبلاگ موتناوه

به گزارش وبلاگ موتناوه، یک پژوهشگر میراث فرهنگی از شرایط اسفناک آتشکده ساسانی کنارسیاه اطلاع داد و گفت: این چهارتاقی به حال خود رها شده و به تدریج در حال تخریب است.

به گزارش وبلاگ موتناوه آتشکده کنارسیاه در فیروزآباد استان فارس واقع شده است و آن را یکی از بزرگترین آتشکده های جنوب کشور می دانند که قدمتش به دوره ساسانیان می رسد.

این مجموعه چهارتاقی سال 1380 در لیست آثار ملی ایران ثبت شده است، اما حالا سیاوش آریا پژوهشگر و کنشگر میراث فرهنگی روزگار آن را اندوهبار و پریشان توصیف می نماید.

او به ایسنا گفت: عشایر و ایلاتی که در پایین دست آتشکده زندگی می نمایند از سازه این چهارتاقی به عنوان انبار کاه و محلی برای نگهداری گوسفندان استفاده می نموده اند. سرگین و فضولات گوسفندان سراسر این بنا را پوشانده است و بوی ناخوشایند غیرقابل تحملی دارد.

این کنشگر میراث فرهنگی شرایط سازه چهارتاقی را نیز وخیم ارزیابی کرد و اضافه نمود: بخش هایی از چهارتاقی ریخته، پایه های نیز سست و بی دوام به نظر می آید. گنبد آتشکده هم به درستی بازسازی نشده است، به گونه ای که با ریزش باران، مصالح و ملات آن ریخته است و اگر رسیدگی نگردد این تخریب گسترده تر خواهد شد. این شیوه ناهمخوان بازسازی باید برچیده گردد و پس از مستندنگاری و برابر با استانداردهای بازسازی و حفاظت دوباره انجام گردد.

او اضافه نمود: مصالح به کار رفته در این چهارتاقی ها، لاشه سنگ و گچ دست کوب است. اندود درون این سازه ها از گچ بوده و هم اینک نیز دو لایه اندود گچ در بدنه دیده می گردد.

آریا ادامه داد: آتشکده ساسانی کنارسیاه به معنی واقعی به حال خود رها شده است، در دیواره ها و حتی روی تابلوی معرفی آن، انبوهی از یادگاری نویسی دیده می گردد. این صحنه ها واقعا زننده و آزاردهنده است. از طرفی عرصه و حریم آتشکده تعیین نیست و عشایر خط حریم این بنای تاریخی را شکسته اند و در محوطه آتشکده نیز زباله های آن ها پراکنده شده است. در اطراف آتشکده نیز نشانه هایی از حفاری غیرمجاز دیده می گردد که البته به گذشته مربوط می گردد، اما رها کردن آن گودال ها به حال خود، دیگران را هم تشویق به این تخلف می نماید.

این پژوهشگر میراث فرهنگی گفت: کنارسیاه مجموعه ای است که از دو چهارتاقی تشکیل شده، در یکی از آن ها آتش سپند بهرام فروزان بوده است و چهارتاقی دیگر که گرداگرد آن بسته است، به عنوان چهارتاقی با کاربری احتمالی اتاق موبدان یا جایگاه نگهداری وسایل آتش و یا چیزهای دیگری بود که بر ما روشن نیست. این مجموعه نزد باستان شناسان، معماران و پژوهشگران جایگاه ویژه ای دارد و نخستین بار به وسیلۀ لویی واندِنبرگ و ماکسیم سیرو در سال 1961 میلادی پیدا و آنالیز شده است. اگر به نگاره های 50 سال پیش آن نگاه کنیم شرایط امروز آن را دریافته و شاهد خواهیم بود که ویرانی آن دوچندان شده است.