خانه فیروزه ای مفخم السلطنه هنوز پابرجاست تا پاتوقی برای اهالی فرهنگ و هنر باشد - وبلاگ موتناوه

به گزارش وبلاگ موتناوه، ایسنا/ براساس گزارشات منتشر شده، خانه فیروزه ای مفخم السلطنه هنوز پابرجاست تا پاتوقی برای اهالی فرهنگ و هنر باشد.

شاید آن روز که آقا سمیع، فرزند تاجرزاده تبریزی در رشت ساکن شد، نمی دانست که تمام محله ساغریسازان به نوعی می گردد خانه بچه ها و نوه هایش.

امروز اگر در محله ساغریسازان به عنوان یکی از بافتهای تاریخی رشت قدم بزنید، همه جا ردی از خاندان سمیعی خواهید دید؛ ردی که از زمان افشار بر محله ای بجا مانده که روزگاری اعیان نشین رشت محسوب میشد.

حتی اگر لودر تخریب به نام نوسازی دست از سر خانه های تاریخی برندارد، باز هم تابلوی نام کوچه ها، گویای حضور پررنگ خاندان سمیعی در این محله است. کوچه هایی همانند ادیب سمیعی، رئیس سمیعی، ابتهاج سمیعی، رحمت سمیعی و...

با اینکه بانو اعظم سمیعی خانه اش را وقف مدرسه دخترانه کرد، امروز جای آن خانه زیبا، بنایی چند طبقه بر ملک وقفی قد علم نموده است؛ خانه ای که در جوار مسجد حاج سمیع بود و سکانس هایی از سریال پس از باران در جوار آن فیلمبرداری شد.

با تمام بی مهری ها، خانه فیروزه ای مفخم السلطنه در گذر بلورچیان هنوز پابرجاست تا پاتوقی برای اهالی فرهنگ و هنر باشد و مقاومت می نماید ولو درخور توان در برابر آنها که نسبت به هویت معماری گیلان، ساز ناکوک می زنند.

خانه پورهمتی یا عمارت مفخم السلطنه شاخص ترین بنای تاریخی محله ساغریسازان است و برخلاف دیگر خانه های تاریخی بجامانده از خاندان سمیعی، دربش همواره به روی علاقمندان باز است.

این خانه در اواخر دوره قاجار ساخته شد و در سال 1390 به وسیله جمعی از فرهنگ دوستان رشت خریداری و به عنوان خانه فرهنگ گیلان تغییر کاربری یافت و یک سال پس از بازسازی بنا، در لیست آثار ملی ثبت شد.

از آن موقع تا به امروز خانه فرهنگ به صورت هیات امنایی اداره می گردد و این خانه تاریخی میزبان رویدادهای فرهنگی و هنری است؛ از نشستهای فرهنگی گرفته تا نمایشگاه های عکس و نقاشی و رویدادهایی همانند نقد داستان و شعر و تازه های نشر.

درب فیروزه ای رنگ عمارت همواره به روی علاقمندان به هنر و معماری باز است. زیبایی این بنا با ستون ها و درهای آبی و ارسی های زیبا در طبقه دوم و کاشی کاری قدیمی دور حوض موجب شده اهالی محله به آن خانه فیروزه ای لقب دهند.

به محض ورود با حیاطی بزرگ و مشجر روبرو می شوید. در باغچه بندی های زیبا و منظم حیاط، درختان نارنج و انجیر و خرمالو و سیکاس های تزیینی کاشته اند.

حوض حیاط بیضی است و با کاشی های قدیمی و منقوش به چهره سلاطین اساطیری و تاریخی ایران مزین شده است. کمی جلوتر، چاه قدیمی آب قرار گرفته است و با یک تلمبه قدیمی آب را بالا می کشند. منظره ظاهری بنای اصلی در حیاط، با نمای سفید و رنگ فیروزه ای و ارسی اصلی تالار با شیشه های رنگین و بسیار زیباست؛ ایوان نیز با ستون های فیروزه ای رو به حیاط کشیده شده است.

سقف بنا سفالی است و دو لوجنک به طور قرینه بر آن قرار گرفته است. در این خانه کشیدگی شرقی غربی ساختمان برای بهره بردن از برترین کوران و مناسب ترین آفتاب در طول سال است.

محوطه سه درب ورودی دارد؛ دو درب، در جبهه شرقی و دیگری در جبهه غربی. برای ورود به ساختمان دو پلکان کوچک طراحی شده که به طور قرینه در دو سمت ایوان قرار گرفته است. این قرینگی به نوعی در کل پلان بنا بچشم میخورد. هر دو پلکان بعد از ورود به پاگردی کوچک به دری می رسند که محل ورود به بخش های داخلی خانه است.

پس از عبور از درب، در هر دو سمت به فضایی مستطیل شکل که فضای تقسیم محسوب می گردد، می رسیم و با طاقچه های تزئینی پوشیده شده اند. پلکان طبقات در انتهای هر یک از این فضاها به طور قرینه قرار گرفته است.

نمای ساختمان ترکیبی است از دو رنگ سفید و آبی روشن. بدنه ساختمان با رنگ سفید پوشیده شده و تمام روزن ها آبی اند. ارسی که از وسط شاه نشین در طبقه دوم رو به ایوان باز می گردد، سه دری است و با تزئینات چوبی بسیار ظریف و زیبا ساخته شده و همخوانی کاملی با ایوان دارد.

جفت ستونهای وسط ایوان چوبی هستند و سرستون گچی بر آن قرار گرفته است و لذا با تماشا چنین بنای باشکوهی میتوان مفتخر بود که خانه های شهری گیلان هویت معماری مستقلی دارند.

یادداشت از: مهری شیر محمدی