کشورها کی می توانند به زمان قبل از کرونا برگردند ، پاسخ امیدوار کننده نیست - وبلاگ موتناوه

به گزارش وبلاگ موتناوه، شرایط قبل از کرونا موضوعی است که تمامی کشورها و مردم در آروزی آن هستند اما روایت واقع بینانه حاکی از آن است که این آرزو چیزی نیست که به این زودی ها محقق گردد.

به گزارش وبلاگ موتناوه، این یادداشت مقاله ای از پروفسور دِوی سِری دار، رئیس بهداشت همگانی جهانی در دانشگاه ادینبورگ، است که در گاردین با عنوان قرنطینه فقط برای مان زمان می خرد، راه چاره اصلی تست وسیع است منتشر شده و توسط دکتر نیما فاتح و دامون ترجمه و در اختیار وبلاگ موتناوه قرار گرفته است.

پروفسور دِوی سِری دار، در این یادداشت به این سوال مهم پرداخته که چگونه باید به تدبیر راه چارهای برای بازگشت جوامع به شرایط عادی پرداخت؟ آیا باید تا زمان کشف واکسن یا دارویی اطمینانبخش صبر کرد؟ در این یادداشت میخوانیم که چرا از نظر او چاره کار در تست وسیع و هدفمند از جامعه در معرض خطر است.

به جای قرنطینه وسیع و بی سرانجام یا انتظار منفعلانه برای کشف دارو و واکسن، به تست هدفمند و هوشمند (بر اساس کلان داده ها) احتیاج داریم.

دولت [بریتانیا]، پس از هدردادن زمان ارزشمندِ آمادگی در برابر گسترش کووید-19 در ماه فوریه و نیمه اول ماه مارس، به طرزدراماتیکی چرخید و از دو هفته قبل منع کامل عبور و مرور در کشور اعلام نمود. اما در میانه درامِ تعطیل کردن کل راه ـ وـ رسمِ زندگی ما (بچه هایی که مدرسه نمی فرایند، مغازه های بسته شده و میلیون ها نفری که از خانه کار می نمایند) به نظرمی رسد فراموش نموده ایم که منع کامل عبورومرور، خود، راه چاره کروناویروس نیست. این صرفاً وسیله یی برای کاهش سرعت گسترش آن و خریدن زمان است ـ در همان حال که برای جبران عقب ماندگی سخت کوشش می کنیم.

حال سوال واقعی یی که بریتانیا با آن روبرو است این است که چطور می توانیم آن موقعِ ازدست رفته را به مؤثرترین شکل جبران کنیم: چه کاری واقعاً از دست مان برمی آید تا به جای کزکردن در خانه های مان و انتظارکشیدن، به وضع انتها دهیم؟ اگر اوضاع مثل حالا پیش برود، یکی از سناریوهای احتمالی این خواهد که در چند سال آینده در چرخه بی سرانجام منع عبورومرور و کاستن از آن گرفتار کنیم ـ و مردم، هم زمان، به آرامی به این ویروس مبتلا می گردد و می گردد امیدوار باشیم که به ایمنی [در سطح جمعیت‘ دست یابیم.

ارزیابیِ ما از داده هایی که چینی ها به سازمان بهداشت جهانی گزارش نموده اند این است که تقریباً 80 درصد از افرادی که به ویروس مبتلا شده اند، احتیاج به مراقبت پزشکی ندارند و علائم خفیفی خواهند داشت (عمدتاً بچه ها و افراد زیر 40 سال). 14 درصد بیماری ها شدید، از جمله سینه پهلو، خواهند گرفت. 5 درصد به سبب نارسایی تنفسی، شوک سپتیک و نارسایی در چند عضو بدن شان به مراقبت های اساسی احتیاج خواهند داشت. و 1 تا 2 درصد، قطع نظر از مراقبت های پزشکی، خواهند مُرد. بنابراین، چالش دولت (در صورت در کار نبودنِ واکسن یا معالجه یی برای کوویو-19) این است که مطمئن گردد که ظرفیت نظام درمان زیر بار فشار این بیماری نابود نمی گردد. [دولت باید مطمئن گردد] موقعی که ویروس به کل جمعیت منتقل می گردد، آن 19درصدی که باید در بیمارستان بستری شوند یا به تختِ ICU احتیاج دارند، قادر به دستیابی به آن مراقبت ها هستند و زنده می مانند.

فشاری که بر NHS (سرویس سلامت همگانی‘: نام مشترک چهار سیستم تأمین رفاه پزشکی در بریتانیا. م.) وارد می گردد بسیار زیاد خواهد بود، مخصوصاً با توجه به نگرانی هایی که درباره فقدان تجهیزات حفاظتی شخصیِ مناسب وجود دارد و این که چنین کمبودهایی عواقب ناگواری بر سایر خدماتی که NHS ارائه می نماید خواهد داشت: جراحی های معمول، معالجه سرطان، توانایی پرداختن به موارد اضطراری یی نظیر حمله قلبی و سکته مغزی. تصمیم گیری درباره تمدید منع عبورومرور با آنالیز مدل سازیِ ظرفیت NHS در یک دوره زمانی سه هفته یی و نیز ارزیابی آمادگی مردم برای رعایت آن، اتخاذ خواهد شد.

در روایتی خوش بینانه از آنچه در بالا گفته شد، طی سه تا چهار ماه آینده یک درمان ضدّ ـ ویروسی کشف خواهد شد و همزمان کارِ واکسن را جلو می بریم. درمان های ضدّـ ویروس ابزار مضاعفی برای معالجه بیمارانِ حساس در اختیار پزشکان می گذارد، درحالی که واکسن ها تمهیدی پیشگیرانه فراهم می نمایند تا بدن فرد بتواند پیش از قرارگرفتن در معرض Sars-CoV-2، ویروسی که باعث به وجودآمدن کووید-19 می گردد، به ایمنی و پادتن ها دست یابد. روش های درمانی مؤثر به ما یاری نموده اند تا از عهده ایدز/اچ آی وی (داروی ضد ویروس اچ آی وی) و مالاریا (آنتی مالاریاها) بربیاییم، درعین حال که واکسن ها برای مقابله با سرخک، اوریون و سرخچه مؤثر بوده اند. تکرار مجددِ دارویی که قبلاً از نظر ایمنی بر انسان آزمایش شده باشد، کوتاه ترین راستا خواهد بود؛ آزمایشات بالینی برای ترکیب های ضدّمالاریا (کلروکین و هیدروکسی کلروکین)، رمدسیویر و پلاسمادرمانی در حال اجرا است؛ آزمایشاتی که شامل استخراج پادتن از بیماران بهبودیافته و تزریق آن ها به بیماران بدحال است.

دستِ آخرِ این بازی واکسنی خواهد بود که وسیعاً در دسترس، مؤثر و مقرون به صرفه باشد. در حال حاضر حدود دو جین واکسن نامزدِ این کار شده اند که تعداد زیادی شان بر روی حیوانات آزمایش شده و یکی شان به سبب این که تستِ آن بر انسان آغاز شده، در راه است. هرچند مسئله اصلی زمان است، چون واکسن ها به سه مرحله آزمایش بالینی احتیاج دارند تا از نظر ایمنی، عوارض جانبی و این که آیا واقعاً مؤثر می افتند یا نه، آزمایش شوند. حتی اگر همه چیز طبق برنامه پیش برود، این کار حدود 12 تا 18 ماه زمان خواهد بُرد و حتی در این صورت هم، با توجه به این که همه کشورها به دنبال به دستیابی به واکسن اند، فراوری انبوه آن به میزان کافی، خود، چالشی دیگر خواهد بود.

اما به جای قرنطینه کردن کل جمعیت (و با فرض این که هر کسی می تواند حامل ویروس باشد)، عمل گرایانه ترین راه چاره این است که به وسیله رویکردی ظریف تر و مبتنی برداده، روزانه، از 75 تا 100 هزار نفر تست گرفته گردد. این طرح نه برای آزمایش از افراد تصادفی، که برای آزمایش از افرادی خواهد بود که علائم بیماری را دارند. سپس تمام تماس های آن ها (اعضای خانواده، همکاران، همسایگان) ردگیری می گردد تا اطمینان حاصل آید همه آن ها نیز آزمایش شده اند. تمام کسانی که حامل ویروس اند، در خانه های شان در قرنطینه اجباریِ دوهفته یی قرار می گیرند؛ این قرنطینه اجباری را می گردد به وسیله ردیابی و جریمه به اجرا گذارد. این طرح به جامعه بهداشت عمومی اجازه خواهد داد تا صندلی دقیق ویروس را شناسایی کند، زنجیره های انتقالِ هرچه بیشتری را بشکند و شمارِ موارد [احتیاجمند بستری] را از حدِ ظرفیتِ NHS پایین تر نگه دارد؛ همچنین به بیشتر بخش های جامعه و اقتصاد این امکان را می دهد تا بر مبنایی عادی‘تر به کارشان ادامه دهند.

ظرفیت آزمایش را می توان با استفاده از آزمایشگاه های خصوصی و دانشگاهی و همچنین همکاری با کره جنوبی و سایر شرکا برای فراوری کیتِ تشخیص سریع در کوتاه ترین زمان ممکن ایجاد کرد. SD Biosensor، شرکتی در کره جنوبی، روزانه 350،000 کیتِ تست فراوری می نماید و ظرفیت فراوری آن در حال افزایش است؛ ولی در حال حاضر ایالات متحد، امارات متحد عربی و اندونزی را در اولویت قرار داده است. هنگامی که یک آزمایشِ پادتنِ قابل اعتماد وجود داشته باشد، آزمایشی که نشان می دهد آیا فرد آن را گرفته است یا نه، باید از افرادی که احتمال بیشتری می رود که در معرض آن قرار گرفته باشند آزمایش گردد تا معلوم گردد چه درصد ایمنی ایجاد شده و اطمینان حاصل گردد که آن افراد را می توان در بین نیروی کار حفظ کرد.

اگر می خواهیم در جهت بهترین سناریو عمل کنیم، باید دستیابی به کیت های آزمایش را اصلی ترین اولویتِ سیاسی مان کنیم، و هم هنگام با استفاده از اپلیکیشن ها و کلان داده ها به کار ردیابیِ تماس های [اجتماعی] افراد ادامه دهیم. از این طریق می توانیم قرنطینه افرادی که حامل ویروس اند را آغاز کنیم؛ دیگر لازم نیست کل جمعیت را قرنطینه کنیم. اقتصاد، جامعه و سلامت همگی در این طرح پیروز می شوند. به نظرمی رسد این طرح بهترین راه برای خروج از شرایط فعلی ما است.

• منبع:

https://www.theguardian.com/commentisfree/2020/apr/01/lockdown-buys-time-virus-mass-testing-coronavirus-uk

از همین مترجمان در وبلاگ موتناوه منتشر شده است:

• مقاله ای از فریدمن؛ کرونا از منظر راست گرایان
• ریاضیات مرگ و زندگی؛ رابطه مدل های آماری در سیاستگذاری بیماری ها واگیر
• چرا آغاز مجدد کسب وکارها در شرایط فعلی خطرناک است؟
• آن شهر ایتالیایی چطور بر کرونا غلبه کرد ؛ تست جامع، شناسایی ناقلان خاموش
• کرونا و تجربه اردن در منع عبور و مرور
• چهار زمان بندی ممکن برای بازگشت به زندگی عادی
• الگوی آلمانی مقابله با کرونا