مرگ زندانیان در زندان های آمریکا؛ اما نه تنها به دلیل کرونا - وبلاگ موتناوه

به گزارش وبلاگ موتناوه، فرمانداران و قانونگزاران ایالتی انگیزه سیاسی اندکی برای بهبود شرایط زندان ها دارند. خشونت های سادیستیک و سایر اعمال ناخودآگاهی که از ماموران زندان ها علیه زندانیان سر می زند نیز به اندازه قتل افراد توسط پلیس در خانه ها و اجتماعاتشان، موجب برانگیخته شدن خشم عمومی نمی گردد.

به گزارش گروه سیاسی وبلاگ موتناوه، رندال جوردن آپارو، دارن راینی و لاتندرا الینگتون اسامی معروفی نیستند. ولی مثل مایکل براون، جرج فلوید و برئونا تیلور آن ها هم به دست ماموران اجرای قانون کشته شده اند. نه ماموران پلیس، بلکه ماموران حفاظتی زندان ها.

هیچ اطلاعاتی از تعداد کسانی که در زندان و به دست کسانی که برای حفظ جان آن ها حقوق می گیرند کشته می شوند وجود ندارد. دایره آمار قضایی گزارش می نماید که بین سال 2012 تا 2016 - جدیدترین اطلاعات موجود در این باره- هر ساله بالغ بر 128 نفر از زندانیان ایالتی و فدرال در نتیجه قتل یا حوادث مختلف جان خود را از دست می دهند. این سازمان به طور جداگانه حوادثی را که در آن کارکنان زندان در خشونت های زندانیان با زندانیان نقش دارند گزارش نمی نماید. این احتمال نیز وجود دارد که این ارقام کمتر از میزان واقعی گزارش شده باشد، چرا که بیشتر تحقیقات در خصوص مرگ و میر های مشکوک در زندان ها به صورت داخلی و از سوی سازمان زندان ها تهیه می گردد.

در نبود داده های دقیق و معتبر آنچه که در دست داریم از خشونت های سادیستیک و انتقام جویانه نگهبانان زندان علیه زندانیان روایت می نمایند. بر اساس تحقیقات صورت گرفته توسط نشریه میامی هرالد، ماموران زندانبانی جوردن آپارو را در حالی که درخواست یاری می کرد با گاز خفه نموده اند، احتمالا لاتاندرا الینگتون را به خاطر صحبت کردن درباره سوء استفاده جنسی به قتل رسانده اند و دارن راینی را زیر دوش حمامی با آب داغ حبس نموده اند تا جان خود را از دست بدهد.

روشن است حوادثی که استفاده از زور در آن ها نقش دارد به همان اندازه که در خصوص آن ها پنهانکاری می گردد، فراوان نیز هستند. برای مثال در ماه ژوئن ماموران زندانبانی فلوریدا، کریستوفر هاول را در حالی که مثلا به دلیل امتناع از اجرای دستورها او را از سلولش بیرون می کشیدند، تا حد مرگ مورد ضرب و شتم قرار دادند.

ایالت ها و بی اعتنایی به زندانیان

هرچند از سوی رسانه های سطح کشور نسبت به این موضوع به اندازه وحشیگری های پلیس توجه لازم صورت نمی گیرد، اما در زندان های آمریکا یک بحران انسان محبت آمیز در جریان است. من به عنوان یک جامعه شناس، در خصوص تاریخچه زندان های ایالتی - که دو سوم از جمعیت زندانیان آمریکا در آن ها نگه داری می شوند - و دلایل زندانی کردن پرشمار مجرمان، تحقیقات زیادی انجام داده و مطالب زیادی نوشته ام.

مثل استفاده افراطی از زور توسط پلیس، بی رحمی از سوی ماموران زندان نیز بخشی نظام مند از خشونت های ایالتی علیه رنگین پوستان و به خصوص سیاهپوستان به شمار می رود. همانطور که در کتابم احداث زندان های ایالتی: نژاد و سیاست های مرتبط با زندانی کردن پر شمار مجرمان نوشته ام، ایده های نژادپرستانه در خصوص مجرمان علاج ناپذیر، یاری نموده تا قانونگزاران ایالتی متقاعد شوند که بالغ بر 70 میلیارد دلار را برای احداث هزار زندان از دهه 1980 تا 1990 هزینه نمایند. تا سال 2007 هزینه های عملیاتی برای ادارات زندان های ایالتی با 250 درصد رشد به 56 میلیارد دلار در سال رسیده است.

بعد از انتخاب پرزیدنت باراک اوباما، انزجار نژادی از سوی سفیدپوستان که جنبش تی پارتی برانگیزاننده آن بود، موجی از محافظه کاران اقتصادی مورد حمایت کسب و کار ها را به سمت مجالس ایالتی در سراسر کشور فرستاد. فرمانداران و قانونگزاران ایالتی همانطور که وعده داده بودند آغاز به کاستن از بودجه سازمان ها و برنامه های ایالتی مختلف کردند. ادارات زندان ها که زمانی مورد حمایت سیاستمداران بودند و همان موقع نیز با کمبود منابع اقتصادی ناشی از کاهش بودجه ها دست به گریبان بودند، اندک اندک تعمیر و نگهداری تاسیسات زندان ها را به تعویق انداختند و برنامه های تحصیلی زندان های ایالتی را تا جایی تقلیل دادند که یکی از قانونگزاران ایالت فلوریدا آن را حبس خشک و خالی نامیده بود.

در نتیجه زندان های ایالتی امروز به شدت با کمبود بودجه و پرسنل روبرو اند و بیش از اندازه جمعیت زندانی دارند و این شرایط هر روز وخیم تر می گردد.

یک بی اعتنایی سنگدلانه

درفلوریدا ایالتی که من بیشتر از همه در خصوص آن تحقیق نموده ام، ریاضت اقتصادی تحت رهبری فرماندار جب بوش بسیار زود به سازمان زندان ها رسید و تا مدت ها بعد از ترک این مقام از سوی او در سال 2007 ادامه پیدا کرد. نشریه میامی هرالد روزشمار این افول را تهیه نموده است. در سال 2012 بعد از گذشت پنج سال بدون هیچ افزایش دستمزدی برای پرسنل زندان ها، این ایالت با تبدیل شیفت های کاری 8 ساعته به 12 ساعته، پست سازمانی را برای هزاران مامور زندان داری حذف کرد. به گزارش هرالد میامی تا سال 2017 این ایالت به دلیل مطالبه بازده بالا و پرداخت اندک، نتوانست دو هزار و 500 پست سازمانی را برای ماموران زندانبانی باز نگه دارد؛ و در سال 2019 رئیس جدید سازمان زندان های فلوریدا هشدار داد که سال ها کاهش بودجه و بی تفاوتی قانوگزاری سیستمی را پدید آورده که در آستانه یک مارپیچ نزولی مرگ واقع شده است.

پیامد های کاهش پرسنل با افزایش شدید تعداد زندانیان همراه شده است. بر اساس تجزیه و تحلیلی که پروپابلیکا از داده های فدرال به عمل آورده، بین سال های 2011 تا 2018، 32 ایالت بدون در نظر دریافت تاثیر این کاهش تعداد زندان ها بر کل جمعیت زندانیان این ایالت ها، از یک تا چند زندان خود را تعطیل نموده اند. بر اساس گزارش های خبری رسانه های محلی، در امسال همزمان با شیوع ویروس کرونا دست کم 16 سیستم زندان داری ایالتی - در تمام مناطق جز شمال شرق- با زندان های به شدت پرتراکم روبرو شده اند.

بیشتر سازمان های زندان ها برای تامین مراقبت های درمانی در زندان های ایالتی، با شرکت های خصوصی قرارداد دارند. افزایش هزینه مراقبت های درمانی و کاهش بودجه های ایالتی حاشیه سود این شرکت ها را به شدت کاهش داده است. در نتیجه مراقبت های درمانی موجود در زندان ها که به سختی کفاف آن ها را می دهد رو به وخامت گذاشته اند. برای مثال در زندان ایالتی الی در نوادا برای هزار زندانی مرد هیچ پزشک تمام وقتی در محل وجود ندارد. بر اساس یک گزارش پزشکی کوتاهی های درمانی که او شاهد بوده، به یک بی اعتنایی سنگدلانه نسبت به جان و رنج های انسانی تبدیل شده است. از سال 2010 دادگاه ها حکم نموده اند که دست کم 10 سازمان زندان های ایالتی مراقبت های درمانی زیر استانداردی را در زندان های ایالت ها تعریف نمایند. در سال 2018 یک دادگاه بخش آمریکا، اداره زندان های آریزونا را به خاطر جدی ندریافت این الزام قانونی جریمه کرد، در حالی که افراد در زندان همچنان به دلیل سهل انگاری پزشکی جان خود را از دست می دادند.

جمعیت بیش از حد زندانیان، مراقبت های درمانی ناکافی و نبود زیرساخت های لازم برای مدیریت شیوع بیماری ها، به افزایش هشدار دهنده تعداد افراد مبتلایان به کووید 19 در زندان های ایالتی انجامیده است. در زندان ایالتی سنت کوئنتین که خارج از شهر سان فرانسیسکو واقع شده است، از بیشتر از یک سوم زندانیان آزمایش کووید 19 گرفته شده است. به نوشته نیویورک تایمز در اواسط ژوئن، پنج مورد از عظیم ترین خوشه های شناخته شده از این ویروس، در درون تاسیسات زندان داری مشاهده شده بود.

فقدان پاسخگویی

وقتی زندان ها با کمبود پرسنل روبرو اند، هیچ برنامه ریزی ندارند و مراقبت های سلامت روانی کافی در آن ها وجود ندارد، حفظ نظم در آن ها دشوارتر می گردد. استفاده از زندان انفرادی افزایش پیدا می نماید و احساس نفرت و انزجار شکل می گیرد. مطالعات نشان می دهند مامورانی که در محیط های کاری پر هرج و مرج و خصمانه کار می نمایند، بیشتر محتمل است به ذهنیت ما در برابر آنها دچار شوند و راه حل را در خشونت های تلافی جویانه بیابند.

اعمال خشونت آمیز ماموران زندان اغلب گزارش نمی گردد. کد آبی سکوت را که افراد در خصوص پلیس به کار می گیرند، درست به همین شکل درمورد ماموران زندانبانی نیز می توان به کار برد. آن دسته از کارکنان زندان که پا پیش می گذارند تهدید می شوند و مورد آزار و اذیت قرار می گیرند. در زندان ها حتی بیشتر از ادارات پلیس شاهد عدم شفافیت هستیم. گاه تنها به وسیله تحقیقات رسانه های خبری محلی است که ما از این دست گزارش ها با خبر می شویم.

ماموران زندانبانی ندرتا به وسیله پرونده های مدنی یا پیگرد کیفری به خاطر اعمالشان به پاسخگویی کشانده می شوند. کاترین فرناندز راندل دادستان شهرستان میامی دید که برای اولین بار از زمان انتخابش در سال 1993 با یک رقیب واقعی در انتخابات مقدماتی پیش رو روبرو است، درخواست پیگرد ماموران زندانی را که دارن راینی را در یک دوش آب داغ زندانی کردند و همان جا رهایش کردند تا بمیرد رد نموده است. خانواده راینی مرد سیاهپوست میانسالی که به یک بیماری روانی تشخیص داده شده مبتلا بوده، پس از این اتفاق یک پرونده حقوق مدنی را علیه اداره زندان های فلوریدا برای دریافت 4 میلیون و 500 هزار دلار غرامت تنظیم نموده اند.

فرمانداران و قانونگزاران ایالتی انگیزه سیاسی اندکی برای بهبود شرایط زندان ها دارند. خشونت های سادیستیک و سایر اعمال ناخودآگاهی که از ماموران زندان ها علیه زندانیان سر می زند نیز به اندازه قتل افراد توسط پلیس در خانه ها و اجتماعاتشان، موجب برانگیخته شدن خشم عمومی نمی گردد. در قالب سیستم زندانیان پرشمار، کسانی که ما برچسب مجرم به آن ها می زنیم، نه تنها از حقوق مدنی خود بلکه از انسانیت خود نیز محروم می شوند.

نویسنده: هدر اسکونفلد (Heather Schoenfeld) استادیار دانشگاه بوستون

منبع: https://b2n.ir/423928