ایران درودی امروز نمرد! - وبلاگ موتناوه

به گزارش وبلاگ موتناوه، ایران درودی امروز نمرد! او هیچوقت نمی میرد؛ فقط به نور پیوست و با این پیوند، نقاشی جدیدی را برایمان خلق کرد.

بگذارید اتفاق تلخ امروز را مثل خود او ببینیم و با همین نگاه مرور کنیم زندگی و اندیشه های زنی هنرمند را که 85 سال مقاوم در برابر دشواری های زندگی ایستاد، یک دم ناامید نشد و هر لحظه از نور و امید گفت. او هرگز از رنگ سیاه در نقاشی هایش استفاده نکرد.

ایران باید زنده بماند! (اشاره به آخرین جمله هنرمند پس از مرخص شدن از بیمارستان) و البته که می ماند. او هنوز هم کار های ناتمام بسیاری دارد که باید انجام دهد. از راه اندازی موزه تا نقاشی هایی که هرگز نکشید. در این روزگار تلخ کرونا و سال های پایانی عمر، خصوصا از زمانی که ناامید از راه اندازی موزه ای بود که سال ها آرزوی راه اندازی اش را داشت، درودی تا جان در بدن داشت، یک لحظه هم قلمو را کنار نگذاشت و روی بوم های سفید نقاشی کرد. می گفت، به جای مجوز موزه، مجوز ورود به عرش را گرفته ام!

امشب او شاید برای خودش یک نقاشی دیگر بکشد. شبی که مادرش را به خاک سپرد هم همین کار را کرد. آری، من شبی که مادرم را به خاک سپردم، پشت سه پایه نقاشی ام قرار گرفتم و تا صبح نقاشی کردم. این، سوگواری من و ادای احترام برای مادری بود که با تمام عشق و وجودم دوستش می داشتم. من درد جدایی از مادرم را با نقاشی تقسیم کردم و در لایه های ضخیم رنگ ها گنجاندم. در باور من نخست باید واقعیت مرگ را پذیرفت تا درد جدایی را تاب آورد.

ایران درودی در کودکی/عکس ایسنتاگرام هنرمند

علت مرگش در صبح پاییزی هفتم آبان ماه 1400 ایست قلبی به ایسنا اعلام شد، اما ... واقعیت این است که ایران درودی از همان سه ماه قبل که به ویروس کرونا مبتلا شد، دیگر سرپا نشد. در همان روز های شهریور ماه که تولد 85 سالگی اش را جشن می گرفتند، او در خانه و بعد ها در بیمارستان با این ویروس مهلک دست و پنجه نرم می کرد و امیدوارانه در فکر بازگشت بود. چنانکه پس از مرخص شدن از بیمارستان با همان کلام قاطع و امیدوارانه همیشگی اش نوشت، توانستم بار دیگر مرگ را شکست دهم.

با چنین مختصاتی از یک زن هنرمند و عاشق، نمی توان تصور کرد که از زندگی و دشواری هایش خسته بود، شاید عشق به نور، در نهایت او را به این پیوند راضی کرد و به نور هم پیوست.

هدف اصلی اش چه در نقاشی و چه در زندگی رسیدن به نور بود؛ می گفت: نور در همه جا حضور دارد. مهم این است که ما آن را در کجا جست وجو می کنیم یا در کجا می یابیم؟ این نوع نگاه درودی برخاسته از عرفان ما بود. او به مرحله ای از زندگی رسیده بود که می دانست هیچ نمی داند!

درودی حتی زمانی که به بیماری سرطان مبتلا شد از آن به عنوان معجزه زندگی اش یاد کرد؛ معجزه ای که به او زنده بودن را یادآوری و هر ثانیه از زندگی اش را لبریز از عشق کرد.

او به خانواده ای مرفه تعلق داشت، تحصیلاتش را در برترین دانشگاه های دنیا گذرانده و سپس به ایران، بازگشته بود. به نامش افتخار می کرد، چون یادآور کشورش بود؛ کشوری که تا آخرین لحظه به آن عشق می ورزید و اصلا به ایران بازگشته بود تا در خاک ایران بمیرد؛ در طول زندگی ام بار ها ثابت نموده ام که تا چه مقدار ایران زمین، تاریخ پرشکوه آن و هموطنانم را دوست دارم. من عاشق به دنیا آمدم و عشقم به ایران و تاریخ پرشکوه آن را همیشه صادقانه ابراز نموده ام.

و در جایی دیگر گفته بود: نام من ایران است و با انتخاب این نام وظیفه بزرگی را به من محول نموده اند. به عنوان یک ایرانی، عشقم را با ملت ایران تقسیم می کنم و آن چیزی را که از هنر و آفرینش می دانم، به هموطنانم می گویم.

بر این باور بود که اگر در کشوری مثل فرانسه به دنیا می آمد، قطعا این آدم نمی شد. 60 سال در فرانسه زندگی نموده بود، اما همچنان یکی از افتخارات زندگی اش را به دنیا آمدن در ایران می دانست.

ثروت برای ایران درودی مأمنی برای پناه بردن به خوشی های زندگی و دوری از معنویات نبود. او راز موفقیتش را در چند کلام به اختصار چنین تعریف نموده بود، پدربزرگم یکی از ثروتمندترین مردان ایران بود و زمانی که من 14ساله بودم او ورشکست شد و خودکشی کرد. این مسئله نگاه من به مسائل اقتصادی را تعیین کرد و فهمیدم که ثروت اقتدار و توانایی می آورد، اما بدبختی زیادی هم می آورد. آدم ها از ابزاری به نام ثروت برای خود یک جهنم می سازند. وقتی شما نگاه خود را به ثروت متعادل کنید، زندگی خود را به تعادل می رسانید.

بانوی هنرمند ایران زمین تا آخرین روز های عمر نگران مردم کشورش بود. برای او تنهایی، ضرروتی بود که خلق نقاشی هایش را رقم می زد. اصلا در تنهایی بود که به خلسه می رفت و نقاشی می کشید و می نوشت. با این همه این بار در روزگار تنهایی اش سخت دل نگران یکایک هموطنانش بود؛ نگران پرستاران و پزشکانی که جان بر کف به یاری بیماران کرونایی شتافتند یا کسانی که در گرانی سرسام آور مجبور بودند برای به دست آوردن لقمه نانی از منزل خارج شوند.

با این همه نگاهش به کرونا هم از جنس دیگری بود؛ این ویروس کوچک درس بزرگی به ما داد تا بدانیم ما انسان های این کره زمین چه در کوتاه ترین فاصله یا در دورترین، به هم پیوسته ایم.

ایران درّودی خودش را از خوشبخت ترین انسان ها می دانست و از هر لحظه زندگی اش لذت می برد. وقتی وارد آتلیه نقاشی می شد دنیا و مسائل مربوط به آن را پشت در می گذاشت و وارد دنیا دیگری می شد که با دنیا ماورا و باورهایش سروکار داشت. ایمانش آنقدر زیاد بود که از هیچ چیز در زندگی نمی ترسید، حتی از مرگ. پیش بینی می کرد، مرگِ باشکوهی خواهد داشت و درباره آن چنین می گفت: باشکوه زندگی کردم، عاشقانه دیدم و از مسائل زندگی گذشتم. من برای همه لحظاتم لذت بردم و قدر زندگی را لحظه به لحظه می دانم. در این سن تا 6 صبح نقاشی می کنم و همچنان می نویسم و از شما هم خواهش می کنم همچون من زندگی را پر از عشق و امید ببینید.

ایران درودی، هنرمند باسابقه کشورمان امروز ـ آدینه ـ هفتم آبان ماه 1400 پس از تحمل سه ماه بیماری و مبارزه، در سن 85 سالگی به علت ایست قلبی در بیمارستان درگذشت.